Ah Dinç Alım ah!
Ah Zafer Keyifli ah!
Bayramın birinci gününde bizi bilgisayarın karşısına geçirdiniz.
Bir yanda yazıyoruz başka yanda bayramlaşıyoruz…
Bir yanda yazıyoruz öbür yanda telefonla gelen bayram tebriklerine cevap vermeye çalışıyoruz…
Bir yanda yazıyoruz başka yanda bayramın birinci günü telefonla aramazsak kırılacak aile büyüklerini arıyoruz.
Telefon bildirileri hiç durmuyor; yanıt yazacak vakit yok.
Konu şu efendim…
Tarih: 28 Ağustos 1946.
Dönemin gazete işverenleri bir mutabakat yaptı. Kendileri gazete çıkarmayacak; Şeker Bayramı’nın ikinci ve üçüncü günleriyle Kurban Bayramı’nın ikinci, üçüncü ve dördüncü günlerinden Türkiye Gazeteciler Cemiyeti “Bayram Gazetesi” çıkaracaktı.
Böylece… Hem cemiyete hem de işsiz, emekli ya da geçinme zorluğu çeken gazetecilere ek gelir kapısı oluşturulacaktı. Matbaa işçileri dâhil tüm basın çalışanları bayramlarını aileleriyle geçirecekti…
Bu uygulama tam 49 yıl sürdü.
Türkiye, 49 yıl bayram günlerinde Bayram Gazetesi okudu.
1990’lar…
Neoliberalizmin azgınlaştığı dönem…
Parayı en büyük paha olarak gören bu niyetin basın/medya merkezi, -1985’te yayın faaliyetine başlayan- Sabah gazetesiydi. Dedi ki:
-Dini bayramlarda gazete çıkarmamak bizi ziyana uğratıyor; Bayram Gazetesi’ne karşıyız!
Ardından yayınlara başladılar:
-“Bayram Gazetesi komünist uygulamadır!”
-“Bayram Gazetesi faşist uygulamadır!”
Kendileri özgürlükçü liberal idi; özgür piyasada Bayram Gazetesi üzere “toplumcu/kolektif” yayınlar olamazdı!
Dediklerini yaptılar:
Tarih: 11 Haziran 1992.
Kurban Bayramı’nın ikinci günü Alım ailesine ilişkin; Sabah, Bugün, Yeni Asır ve Fotomaç gazeteleri çıktı.
Basın çarşısı karıştı.
Türkiye Gazeteciler Cemiyeti mevzuyu yargıya taşıdı.
Mahkemelerin aldığı basımı durdurma ve toplattırma kararları karşısında Alımlar yeni formül buldu. Bayramın üçüncü günü…
Sabah, Yeni Sabah,
Bugün, Yurtta Bugün,
Fotomaç ise, Sinemaç ismiyle yayınlandı.
Konu üst mahkemeye taşındı.
Anayasa Mahkemesi 21 Ocak 1993 tarihinde, dini bayramlarda Bayram Gazetesi dışında gazete çıkarılmasını yasaklayan yasa kararlarını Anayasa’ya ters bularak iptal etti. (Laf geldi yazayım; Odatv’nin kapatılma davası 14 aydır Anayasa Mahkemesi gündemine gelmeyi bekliyor! Görüldüğü üzere evvelden Anayasa Mahkemesi yayın konusunda bu kadar çabuk karar verirken, Odatv hakkında Anayasa Mahkemesi neden hâlâ sessiz kalmayı tercih ediyor? Halbuki, demokrasinin-özgürlüğün koruyucusu Anayasa Mahkemesi’nin, kamu misyonu yapan yayın organlarının bir gün bile kapalı olmasına tahammül etmemesi lazım değil mi?)
Sonuçta:
Bilgin ailesi kazandı. Bayram günlerinde gazete çıkarmayı sürdürdü.
Bayram Gazetesi biraz dayandı; 10 Mayıs 1995 tarihinde son sayısını çıkardı. Zira artık öteki gazeteler de yayınlanmaya başlamıştı.
Yani, gazete işvereni Dinç Alım yüzünden…
Yani, gazete genel yayın yönetmeni Zafer Memnun yüzünden…
Dini bayramlarda basın işçileri çalışmayı sürdürüyor.
Her ne kadar 2001 ve 2011 yılında “Bayram Gazetesi” çıkarılmaya çabalansa da başarısız olundu.
Neoliberalizm bir basın geleneğini yıktı.
Gerçi, yalnızca bu gelenek mi yıkıldı? Gazeteciliği-haberciliği yok ettiler.
Neyse, bu bayram günü tatsız mevzulara girmeyelim…
Ah neoliberalizm ah!
Yıllardır ağız tadıyla bayram yapamıyor basın emekçileri…
Bugün Bayram Gazetesi olsaydı işsiz, emekli basın işçisine çalışmak, bayram armağanı olurdu. Bu topraklarda dayanışmayı yok ettiler…
Herkesin bayramı kutlu olsun…
Not: Bu yazı 14 Mayıs 2021 tarihinde Sözcü’de yayınlanmıştır.
Odatv.com